Opening expositie: Esma Ates

Aquarellen vertellen;

De Turkse kunstenares Esma  Ates moet een  gelukkige  jeugd aan de Middellandse  Zee in haar   geboorteland gehad hebben. De aquarellen die ze maakt, hebben voor een deel de herinnering aan de  landschappen van die jonge jaren als bron. Haar werk straalt harmonie, licht, warmte en hartstocht uit.  

Je wordt ook gegrepen door de oerkracht die ze door de aardsheid van het kleurgebruik zichtbaar, zelfs   voelbaar maakt. Dat ze hier en daar ook het rode zand van haar vaderland door de verf mengt, versterkt die kracht.  

Zoals muziek de luisteraar kan ontroeren, je kunt er vrolijk van worden, je kunt er soms een traantje van   wegpinken, zo laten ook de aquarellen van Esma  Ates je niet onberoerd. Het werk spreekt aan,omdat er behalve aardse schoonheid ook iets onder die laag  zit; dingen als weemoed,   verlangen, troost en hoop. Als je kijkt, blijf je kijken en je ontdekt steeds  meer. De kunstenares neemt je niet alleen mee naar de plekken van haar jeugd, maar ook naar andere oorden waar de kracht van de natuur en de grootsteedse architectuur haar inspireerden.  

In de recente werken bespeur je een overgang van het figuratieve naar het non-figuratieve; je herkent niet   meteen een landschap, een struik, de zee, de heuvels en de bergen, maar ze zijn er wel,als het ware voorbij   de herinnering.
Het kleurgebruik is nauwelijks veranderd, evenmin als de spanning in de vlakverdeling . 

Het evenwicht en de harmonie zijn er nog steeds. Het lijkt alsof de verbeelding nog meer vrijheid heeft gekregen. Een vrijheid die de fantasie van de kijker aan het werk zet. De aquarellen van Esma   Ates  vervelen nooit; ze zijn niet alleen aangenaam om naar te kijken, de kunstenares is er ook in geslaagd om er spanning en verrassingen in te leggen en de uitnodiging om erbij weg te dromen.