Haar vader was burgemeester van Puttershoek, Gorinchem en Amersfoort. Ze leerde thuis dat ze met iedereen moest kunnen omgaan, met fabrieksmensen net zo goed als met leden van het koninklijk huis, die soms in de gemeente op bezoek kwamen. Als vijftienjarige ging ze al mee naar de raadsvergaderingen. "Hartstikke interessant."

De grijze gebouwen in de bosrijke omgeving voeren hem in gedachten terug naar de jaren zestig, toen hij er econometrie en wiskundige economie studeerde. Een studie die perfect aansloot bij zijn capaciteiten en interesses. Van zeer nabij maakte hij de studentenrevolte mee.

Ria, studente aan de Tekenacademie in Den Haag, oefent zich bij die gelegenheid vlijtig in het Noors, Harald probeert zich wat Nederlands eigen te maken. Ze spreken af met elkaar te gaan corresponderen.

“Ik heb geleerd mijn tijd goed in te delen en mijn aandacht te richten op de dingen waar ik mee bezig ben. Ik heb me eigen gemaakt heel gedisciplineerd te werken. Kennelijk past die levensstijl bij mij.”

“Thuis, in Helmond, hadden we een elektrotechnisch installatiebedrijf. Als kind heb ik vaak in de winkel gestaan en op het kantoor gewerkt. Vanaf mijn vijftiende legde mijn vader mij de jaarstukken voor. Het heeft me op financieel gebied een zakelijke instelling gegeven.”

Aan het eind van het gesprek komt hij toch spontaan met iets waarop hij trots is. Hij haalt er een ijzeren doosje bij: de brillenkoker van zijn overgrootvader, onderwijzer in West-Graftdijk bij Alkmaar, midden 19e eeuw.

Daar zat ze dan, in 1974. Vol romantische verwachtingen was ze met haar man Rob en zoontje Joris (2) vertrokken naar het warme Italië, waar haar man aan het werk ging voor Philips.