"Als je in Nederland een koekje bij de thee krijgt dan gaat de trommel dicht. Toen me dat de eerste keer overkwam dacht ik: heb ik iets fout gedaan?"

“Ik zie bij binnenkomst van mensen al wat voor vlees ik in de kuip heb en hoe ik ze tegemoet moet treden. Dat klopt bijna altijd"

Als jong meisje is Annette Bruining in de oorlog twee jaar aan bed gekluisterd door tbc. “Ik moest plat in bed liggen en verveelde me kapot.” Ze merkt dat haar vader zich met geheimzinnige zaken bezighoudt.

“Thuis, in Helmond, hadden we een elektrotechnisch installatiebedrijf. Als kind heb ik vaak in de winkel gestaan en op het kantoor gewerkt. Vanaf mijn vijftiende legde mijn vader mij de jaarstukken voor. Het heeft me op financieel gebied een zakelijke instelling gegeven.”

“Het sterk toegenomen thuiswerken is niet goed voor de onderlinge band. Samenwerken via het scherm levert geen blijvende draadjes op tussen mensen.”

“Ik heb geleerd mijn tijd goed in te delen en mijn aandacht te richten op de dingen waar ik mee bezig ben. Ik heb me eigen gemaakt heel gedisciplineerd te werken. Kennelijk past die levensstijl bij mij.”

“Dante was zijn tijd ver vooruit, zijn ideeën zijn nog net zo actueel als 700 jaar geleden.”

”Ik heb geleerd bij een conflict nooit de ene partij te geloven voordat ik de andere gehoord heb; het is essentieel je oordeel op te schorten tot alle feiten en meningen op tafel liggen”

“We denken dat we het als EU fantastisch voor elkaar hebben, dat we een voorbeeld zijn voor de rest van de wereld, maar vanuit andere continenten is de perceptie toch anders.”

“Alle trends gaan de verkeerde kant op. (...) Voor iemand die de feiten kent en een beetje kan rekenen – en ik beschouw mezelf als zo iemand - is dat geen verrassing.”

“Mijn entree in het AG was thuiskomen. Een warm bad. Ze lachten om mijn grapjes! Ik dacht: hier ben ik op mijn plek.”

Amper 2,5 jaar geleden werd Hilde Paul (61) lid van het AG. Een jaar later werd ze vicevoorzitter en sinds kort is ze voorzitter. Voorwaar een bliksemcarrière. Een gesprek over haar drijfveren en ideeën.

“Mijn vader, Millar Lerner, was een Rus. Hij kwam uit een gegoede familie in Odessa, in de Oekraïne. Mijn grootvader handelde daar in textiel.”

“Veel kiezers haken af, ze vertrouwen de gevestigde partijen niet meer en lopen populisten achterna. Er is een groeiende kloof in de maatschappij, dat baart mij zorgen.”

Aan het eind van het gesprek komt hij toch spontaan met iets waarop hij trots is. Hij haalt er een ijzeren doosje bij: de brillenkoker van zijn overgrootvader, onderwijzer in West-Graftdijk bij Alkmaar, midden 19e eeuw.

De grijze gebouwen in de bosrijke omgeving voeren hem in gedachten terug naar de jaren zestig, toen hij er econometrie en wiskundige economie studeerde. Een studie die perfect aansloot bij zijn capaciteiten en interesses. Van zeer nabij maakte hij de studentenrevolte mee.

Haar vader was burgemeester van Puttershoek, Gorinchem en Amersfoort. Ze leerde thuis dat ze met iedereen moest kunnen omgaan, met fabrieksmensen net zo goed als met leden van het koninklijk huis, die soms in de gemeente op bezoek kwamen. Als vijftienjarige ging ze al mee naar de raadsvergaderingen. "Hartstikke interessant."

Daar zat ze dan, in 1974. Vol romantische verwachtingen was ze met haar man Rob en zoontje Joris (2) vertrokken naar het warme Italië, waar haar man aan het werk ging voor Philips.

Ze begint haar verhaal steeds met het tonen van een familiefoto, die haar zeer dierbaar is. Het lijkt een feestelijk diner. De mensen op de foto zijn haar joodse familie van moeders kant, kort voor de oorlog. Ze zijn uit Duitsland gevlucht naar Nederland, uit angst voor de nazi’s.

Het moet er al van jongsaf hebben ingezeten. Net als het reizen. Ze wordt in 1945 geboren in Amsterdam, maar woont als kind ook al in Tilburg ("Bij de nonnen deed ik mijn eerste communie") en in Zaandam.

Hoe enorm verschillend mensen tegen zaken aan kunnen kijken, dat fascineert Onno Bense, AG-lid sinds 2023. Zijn motto is altijd: blijf open minded.

“Wat ik nu doe is het uitwerken en vastleggen van waarnemingen bij projecten en de verslaggeving. Dat wordt door de andere leden van de club hogelijk gewaardeerd want die vinden veldwerk heel leuk, maar papierwerk niet: iedereen blij.”

Ria, studente aan de Tekenacademie in Den Haag, oefent zich bij die gelegenheid vlijtig in het Noors, Harald probeert zich wat Nederlands eigen te maken. Ze spreken af met elkaar te gaan corresponderen.

Zijn vader voer als scheepswerktuigbouwkundige over de grote oceanen. “Dat voorbeeld heeft me op twee sporen gezet die belangrijk waren voor mijn leven: 1. de werktuigbouwkunde; 2. de behoefte iets van de wereld te zien, verder te kijken dan het dorp of de stad in de buurt.”

Na de militaire coup van 1980 had de jonge politicoloog twee jaar in de gevangenis gezeten, omdat hij wekelijks een column schreef in een links-liberaal georiënteerde krant. "Vaak ging die over mensenrechten. Dat was tegen het zere been van het militaire bewind."

Al jong realiseerde Willem Mennen zich dat ieder mens twee kanten heeft. Aan de ene kant is hij een individu dat het in zijn eentje moeten zien te rooien in de wereld, aan de andere kant een sociaal wezen dat veiligheid en bescherming zoekt in een groep.

Vóór en na Afrika. Zo laat het leven van Willie Roncken (75) zich in zekere zin in tweeën delen, met een verblijf van drie jaar in Afrika als schakel tussen de twee periodes.