Nederlandse thee en gezamenlijk je eigen eten verbouwen in Soerendonk
Linda verbouwt niet alleen thee, ze verwerkt hem ook. Toen ze zich een aantal jaren geleden voor de vraag gesteld zag of ze het landbouwbedrijf van haar ouders wilde overnemen, wist ze twee dingen zeker. Ja, dat wilde ze. Maar dan moest ze het wel over een hele andere boeg gooien, want kippen en varkens, daar wilde ze niet aan beginnen.
Een theeproeverij in China bracht haar op het idee om thee te gaan produceren. Hoewel een ander bedrijf theestruiken teelt voor de verkoop, was ze de eerste in Nederland die thee echt voor de oogst zelf ging verbouwen. Haar ouders vroegen zich aanvankelijk af waar ze in hemelsnaam aan begon, maar werken inmiddels vol enthousiasme mee.
Van de opbrengst van de thee alleen zou ze niet kunnen leven, erkent ze, zelfs al concentreert ze zich op hoge kwaliteit, zodat ze ook een goede prijs per kilo kan vragen. Maar ze combineert de verbouw en verwerking van thee met een webshop, met workshops en met theeproeverijen, waar ze theeën uit de hele wereld schenkt.
Tijdens onze proeverij krijgen we een uitleg over invloeden van klimaat, bodem, variëteiten en productiewijzen, die van land tot land verschillen en die net als bij wijn tot een breed palet aan verschillende smaken leiden. We leren hoe je het beste thee zet en dat wat je erbij eet net als bij wijn invloed heeft op de smaak van de drank en omgekeerd. Wat dat betreft heeft ze het tij mee, zegt Linda: steeds meer (top)-restaurants bieden thee-arrangementen bij hun menu’s aan als alternatief voor wijn.
Het Zuyderblad is het tweede landbouwbedrijf in Soerendonk dat we tijdens deze AG-excursie bezoeken. Eerder die ochtend zijn we al te gast geweest op Herenboerderij De Groote Heide, een paar kilometer verderop, waar AG- en Herenboerderij-lid Henk Hirs vertelt over de achtergronden van deze coöperatieve boerderij van pakweg 11 hectare.
We zijn er op een zaterdagochtend, als de ruim 190 leden (uit de omgeving, tot en met Eindhoven toe) hun wekelijkse oogst komen halen: groenten, aardappelen, eieren, op zijn tijd meel en andere producten van eigen grond zoals kruiden. Het idee is dat de pakweg 350 ‘monden’, zoals de gezinsleden van de deelnemers worden aangeduid, min of meer het hele jaar rond van eigen land kunnen eten.
Al met al teelt de boerderij in de loop van het jaar op biologische wijze zo’n zestig gewassen, van prei, sla, spruitjes en bieten tot aanzienlijk minder bekende groenten als radicchio en palmkool. De strokenlandbouw die de boerderij toepast, wordt ook in Wageningen inmiddels gezien als een antwoord op de vraag hoe je kunt boeren minder bestrijdingsmiddelen en meer ruimte voor de natuur.
Er is een boomgaard, maar in tegenstelling tot andere Herenboerderijen heeft deze boerderij geen varkens of runderen, vertelt Henk. Daarvoor zijn meerdere redenen. Veeziekten zijn een zorg, ook bij de kippen die de boerderij wel heeft. Mankracht is een zeer belangrijk punt. Een gemengd bedrijf met zoveel verschillende producten kan niet alleen draaien op de ene betaalde boer die het grootste deel van het werk doet. Vrijwilligers zijn onontbeerlijk en 365 dagen per jaar voor biologisch gehouden varkens of runderen zorgen vraagt tijd en kennis. Daarnaast speelt het feit dat de vraag naar vlees onder de leden de laatste jaren merkbaar is gedaald.
Maar smaakt wat van dichtbij komt daadwerkelijk lekkerder? Zeker, zegt Henk: “De groenten hebben echt veel meer smaak dan wat je in de supermarkt koopt”. De sappige zoete tomaatjes die we aan het einde van de rondleiding krijgen, geven hem helemaal gelijk.
