“Ik heb wel wat gemist in mijn jeugd”

Haar ouders waren ondernemers, ze runden een speelgoedfabriek, opgericht door haar grootouders. Ze werkten hard en het bedrijf liep goed, maar eigen ondernemerschap hoort nu eenmaal niet thuis in een door de staat geleide economie.

Christina Sauerteig

Het opengaan van de grenzen tussen Oost- en West-Duitsland na de val van de muur in 1989 heeft de levens van miljoenen mensen ingrijpend veranderd. AG-lid Christina Sauerteig kan erover meepraten. Ze werd geboren in Sonneberg, in het uiterste zuidwesten van de voormalige DDR, vlak bij de grens met de Bondsrepubliek en groeide op in een land waar de staatspartij, de SED, vrijwel alle aspecten van het leven controleerde. Haar ouders waren ondernemers, ze runden een speelgoedfabriek, opgericht door haar grootouders. Ze werkten hard en het bedrijf liep goed, maar eigen ondernemerschap hoort nu eenmaal niet thuis in een door de staat geleide economie. Ze werden gedwongen hun bedrijf samen met andere bedrijven onder te brengen in een PGH (Produktionsgenossenschaft des Handwerks), een coöperatie waarin een aantal taken, zoals export, centraal geregeld waren. Later werden de PGH’s ingelijfd in een VEB (Volkseigener Betrieb) waarbij de staat helemaal bepaalde wat, wanneer en hoeveel er geproduceerd moest worden. De voormalige eigenaren werkten er nog wel, maar hadden over het beleid niets meer te vertellen.

Inmiddels waren de grenzen van het land hermetisch gesloten en groeiden jongeren op in een strak gereguleerde, in zichzelf gekeerde samenleving. “Ik heb wel wat gemist in mijn jeugd,” zegt Christina daarover, “ik had best naar Italië en Frankrijk willen gaan om meer van de wereld te zien, maar dat was uitgesloten. Toch kan ik niet zeggen dat ik een ongelukkige jeugd heb gehad.” Ze verliet het ouderlijk huis om aan de Medizinische Akademie in Erfurt een opleiding te volgen tot ‘Medizin Technisch Assistente’. De studie verliep goed, maar ze werd onverwacht zwanger en moest hals-over-kop trouwen. Haar man studeerde nog, in een andere stad, en kon de eerste jaren maar om de twee à drie weken thuiskomen. Tijdens de zwangerschap zag ze kans haar studie af te ronden en een baan te vinden in de gezondheidszorg. Toen haar zoon geboren werd moest ze die aanvankelijk in haar eentje opvoeden. Het was een zware tijd. De situatie werd later stabieler en rustiger, maar helaas hield het huwelijk na verloop van tijd geen stand.

We maken een sprongetje in de tijd, tot vlak na de Wende. De landsgrenzen zijn opengegaan. Christina, weer single, ontmoet in Eisenach een Nederlander, afkomstig uit Helmond. Enkele maanden later zoekt deze weer contact met haar. Ze gaat erop in, het klikt tussen de twee en – lang verhaal kort – ze krijgen een relatie en in 1992 verhuist ze naar Helmond om bij haar nieuwe liefde in te trekken. Ze vindt een baan bij het ziekenhuis in Helmond. Christina: “De eerste jaren in Nederland waren moeilijk. De cultuurverschillen. De taal. En Helmond vond ik helemaal niet leuk – gelukkig is de stad sindsdien enorm opgeknapt. En de mensen vond ik vaak oppervlakkig. Het kostte me moeite met iemand een goed gesprek met enige diepgang te krijgen.” 

Ja, diepgang, dat is waar Christina op uit is. Ze heeft een brede belangstelling voor maatschappelijke ontwikkelingen, politiek, kunst en cultuur en wil daar graag met anderen over van gedachten wisselen. Ze is in Helmond o.m. actief bij het Vrouwenforum en vrijwilliger bij de Cacaofabriek. Na een tip van een kennis ging ze eens bij het Eindhovense AG kijken. Ze volgt er nu lezingen, neemt deel aan filosofiegroepen, wandelt mee en werd in 2025 lid. Ze heeft er nog geen moment spijt van gehad.